เด็กชายผู้สู้ชีวิต ออกหาเงินเลี้ยงพ่อแม่ตั้งแต่ ป.1 ตั้งแต่ตี 5 จนถึง 3 ทุ่ม!!

.

ทุกเช้าน้องกิจต้องตื่นตี 5 มาชงไมโล กาแฟ เอาปาท่องโก๋ที่แม่กิจทอด ขึ้นรถจักรยาน ปั่นขายทั่วหมู่บ้าน จากนั้นก็รีบไป รร. หลังจากเลิกเรียน ก็รีบมาขายโตเกียวที่ตลาด จนถึง 3-4 ทุ่ม ‎

.

เด็กคนนี้สู้ชีวิตเอามากที่หาเลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่ ป.1 ตื่นตีห้ามาขายปาท่องโกทุกเช้า และเข็นรถไปขายโตเกียวตั้งแต่ตอนเลิกเรียนถึงสามทุ่ม

.

แม่ของน้องกิจมีปัญหาเรื่องข้อเท้าทำให้เดินไม่ค่อยได้ พ่อน้องกิจประกอบอาชีพกรรมกร เงินไม่พอใช้ น้องกิจเลยบอกพ่อว่าเรามาทำโตเกียวดีไหม เด็กๆ ที่โรงเรียนชอบกิน นั้นจึงเป็นจุดเริ่มต้นของ "#กิจโตเกียว"

.

กิจเป็นเด็กที่มีความจริงใจมาก น้องพูดซื่อๆ ในทุกคำตอบ แต่เป็นคำตอบ ที่ทำให้คนวัยยี่สิบกว่าอย่างเรา ได้แต่ถามตัวเองว่า บนโลกนี้จะมีเด็กอายุ 14 ที่อ่อนโยน แต่ไม่อ่อนแอแบบนี้สักกี่คน

.

เราถามว่าน้องมีเป้าหมายสูงสุดอะไรในชีวิตตอนนี้ น้องบอกว่า น้องอยากทำทุกอย่างให้เป็น น้องอยากเห็นพ่อกับแม่ นอนสบายๆ สักวัน หรือได้ไปเที่ยวแบบที่คนอื่นได้ไปบ้าง

.

คุยไปสักพักเริ่มสนิทกัน เราถามกิจว่า กิจ ทำไมแกไม่ค่อยพูดเลยอะ หรือแกเหนื่อย กิจบอกว่า ผมไม่ค่อยชอบพูด แต่ผมชอบทำงานมากๆ เลยครับ พี่ปอนอยากกินไส้ไหนเป็นพิเศษไหมครับ ผมจะตั้งใจทำให้ เห็นพี่มาไกล (เชี่ยยย เด็กอายุ 14 คิดแบบนี้ได้จริงดิ)

.

อีกหนึ่งความน่ารักคือ ระหว่างขายจนดึก น้องนั่งยิ้มให้ลูกค้าตลอดเวลา น้องไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีวิทยุ หรืออะไรใดๆ เราถามน้องว่า ไม่เหงาหรอ อยู่เงียบๆ แบบนี้ ตั้งหลายชั่วโมง น้องบอกว่า ผมกลัวลูกค้าหาย เดี๋ยวผมไม่มีเงินไป รร.น้องพูดจบพร้อมหัวเราะแบบเขินๆ

.

การเจอกับน้อง เราไม่สามารถบรรยาย เป็นตัวอักษรได้ ว่ามันงดงามแค่ไหน มันเติมกำลังใจ ให้เราทำงานแค่ไหน เราอยากให้ทุกคน ลองเจอกับน้องเอง รอยยิ้มของน้องสดใส และมีพลังมากจริงๆ สุดท้ายเราถามกิจว่า สำหรับกิจ พ่อแม่มีความหมายอย่างไร กิจตอบสั้น ๆ ว่า "เท่าชีวิตครับ"

.

ท้ายที่สุดแล้วชีวิตคงเป็นแบบนี้แหละมั่ง เราอาจสร้างมาให้สู้กับชีวิตตั้งแต่เช้า เรามี 24 ชั่วโมงเท่ากัน โดยกิจเริ่มเร็วกว่าหลายๆ คน และเลิกช้ากว่าหลายๆ งาน อาหารทุกอย่างที่กิจทำ เราไม่ได้ซื้อซ้ำเพราะความสงสารแต่อย่างใด แต่มันมีรสชาติที่กลมกล่อมอยู่ในนั้นจริงๆ กิจตั้งใจทำทุกชิ้น จนเราได้แต่สงสัยว่า ทำไมเด็กอายุ 14 ถึงมีสมาธิและรักในสิ่งที่ตนเองทำได้ขนาดนี้

.

บางครั้งคนที่เป็นแรงบันดาลใจ ก็ไม่ใช่คนที่ยิ่งใหญ่อะไร แต่อาจเป็นคนที่ยิ้มให้ กับชีวิตเสมอมาอย่างกิจก็ได้ แกต้องสู้ต่อไปนะกิจ แกต้องทำแบบที่เราคุยกันให้ได้นะ ถ้าไปปากเกร็ดอีก เราจะไปกินให้แหลกอีกครั้ง แกมันโคตรน่ารักเลย เจ้าเด็กสู้ชีวิตของจริง

.

ขอบคุณเรื่องราว : Keptawan Kopanitcharoen